لزوم نفی کورکورانه اندیشیدن

بدون مقدمه باید گفت خسارت بار ترین مسئله ای که کشورمان را در بسیاری از موارد در حوزه های مختلف فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی و سیاسی دچار مشکل و کج اندیشی و بد فهمی کرده است عدم ارتباط طرفین موضوعی تنازعی است که در تمامی حوزه ها و به عنوان مثال در حوزه سیاسی رخ می دهد.جریان های سیاسی در کشور جناحی با جناح دیگر ارتباط سازنده ندارد یعنی اینکه عدم ارتباط و مباحثه در خصوص مباحث مبتلابه طرفین و عدم شنیدن سخن مخالف و دلایل منطقی ایشان، در موضوعی که مورد دعوا قرار گرفته است، باعث می شود تا ابعاد موضوع به خوبی تبیین نشده و قضاوت ها به جای آنکه مبنای فلسفی و منطقی و حتی در بسیاری موارد مبنای عقلانی داشته باشد؛ صرفا بر اساس حب و بغض های جناحی و غیر واقع بینانه بیان شود.

از منظر مباحث توسعه یکی از مهمترین عوامل عدم توسعه یافتگی جامعه امروز ما شاید همین معنا باشد که هنوز شنیدن نظرات مخالف ولو اینکه با نقض نظر ما نیز همراه باشد در مقام شنیدن حرف  ؛ به هنجار تبدیل نشده است.

گذشته از سیاست زدگی به نظر راه برون رفت از این انسداد اندیشه خودساخته در جامعه در تمامی ابعاد فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی و سیاسی ؛ رهایی از این جزم اندیشی و عدم وفادار ماندن  و محصور ماندن در جریانی خاص است. اندیشیدن را نباید کانالیزه کرد. هر کسی با هر  مبنای علمی و باهر ذائقه فرهنگی سیاسی و اجتماعی می بایست نه تنهاخود را در معرض نقد دیگران (نقدی منطقی و مبتنی بر چارچوبی سازنده و نه مخرب) قرار دهد که این هنجار را بپذیرد که دیگران نیز او را نقد کنند و اساسا این گفت و شنودها  می بایست بیش از آنکه رنگی مخرب داشته باشد؛ باید برای طرفین ظرفیتی سازنده ایجاد نماید.در پرتو چنین تفکری می توان امیدوار بود که به تدریج الفبای جامعه آرمانی و ایرانی اسلامی به عنوان مقدمه ای برای تحقق جامعه فراگیر و عدل گستر مهدوی شکل بگیرد و جامعه شناسی؛ راه جامعه سازی را هموار سازد.ان شاء الله